Tapsztaty gitarowe - "Wlazł kotek na płotek" w pięciu aktach Proponuję zacząć od bardzo prostego standardu "Wlazł kotek na płotek". Na prostym przykładzie postaram się wyjaśnić na czym polega praca obu rąk, niezależność i zależność, dobór harmonii, czysta intonacja poszczególnych dźwięków itp. Wszystkie ćwiczenia zapisałem w tempie 152, ale należy zacząć od tempa 60, albo nawet wolniej i stopniowo ćwiczenie zilustrowałem moim nagraniem MP3. Nagrania te są niewielkie - zajmują poniżej 150 kb każde, jedynie ostatnie ćwiczenie z moją improwizacją zajmuje ok. 750 kb. No to zaczynamy. Pierwsza wersja "Wlazł kotek na płotek" jest połączeniem melodii granej prawą ręką z bardzo prostym basem. Cały bas jest oparty tylko na dwóch dźwiękach: C i G (oba w dodatku na 3 progu), W drugim ćwiczeniu pójdziemy dalej. Prawa ręka pozostanie niezmieniona, lewa natomiast zamiast pojedynczego dźwięku w gra rozłożone na czynniki akordy C-dur (składający się z dźwięków c,e,g) i G-dur (dźwięki g,h,d). Oba te akordy zagrane są w postaci podstawowej, czyli w pozycji kwinty (jeśli nie wiecie co to znaczy - nie przejmujcie się, przy okazji się wyjaśni). Z wyjątkiem końcówki lewa ręka kroczy podziałami ćwierćnutowymi. Bas może być zagrany na dwa sposoby - w pierwszym gramy dźwięki na progach 3-7-5, a w drugim dźwięki na progach 3-2-5. W obu przypadkach słychać to samo, w celu ćwiczenia warto przegrać oba te sposoby. Ja zapisałem pierwszą linię pierwszym sposobem, natomiast drugą - drugim. W praktyce - grajcie tak, jak wam najwygodniej. Ja wolę układ 3-7-5... Trzecia odsłona "Wlazł kotek na płotek" zawiera akordeonowo-pianistyczny akompaniament typu um-pa-pa stosowany często przez muzyków niezbyt wysokich lotów. Ten rodzaj akompaniamentu jest bardzo popularny, często stosowany (w bardziej rozwiniętej wersji) w ragtime'ach. Skąd się wzięły te dwudźwięki grane lewą ręką? Ano porównajcie z poprzednim ćwiczeniem... Czwarta część zawiera akompaniament ósemkowy, na który składają się dźwięki akordów C-dur i G-dur znane dobrze z dwóch poprzednich ćwiczeń. Ten rodzaj akompaniamentu kojarzy mi się z muzyką Mozarta który lubił sobie tak ósemkami pośmigać. "Wlazł kotek" na jazzowo? Proszę bardzo - żeby nie było tak zbyt nudno pozwoliłem sobie na dodanie składników do akordów . Z akordu C-dur zrobiłem Cma7 (C-dur z dodaną septymą wielką), a G-dur zastąpiłem akordem G7 (G-dur z dodaną septymą małą). Pierwszy z tych akordów jest bardzo często spotykany w jazzie w funkcji akordu tonicznego, natomiast drugi wywodzi się z harmonii klasycznej, gdzie często akord durowy zbudowany na piątym stopniu gamy (dominanta) rozbudowywany jest o septymę małą co powoduje, że akord ten dąży do rozwiązania na tonice. Jeśli z tego bełkotu nic nie rozumiecie - nie martwcie się, po prostu zagrajcie. Zwróćcie uwagę na nietypowy podział taktu w akompaniamencie - podzieliłem 3/4 na pół. Wprowadza to ciekawy efekt akcentowania charakterystyczny dla jazzu (co drugi akord stawiam na "i", czyli na słabej części taktu). W zapisie tabulatury są momenty gdzie lewa i prawa ręka gra jednocześnie na strunie h. W rzeczywistości grajcie tak, jak jest zapisane, dźwięk grany lewą ręką nie będzie słyszalny, przez co akord będzie trochę "biedniejszy", ale nie musicie się skupiać na tym żeby tą strunę ominąć lewą ręką. Jest to jeden z typowych uroków tappingu. Pozwoliłem sobie też na małą improwizację opartą o ten motyw (jeśli chcecie posłuchać - kliknijcie głośniczek powyżej). Większość dźwięków pochodzi ze skali jońskiej, czyli zwykłej gamy durowej (choć nie wszystkie). W czasie improwizacji pozwoliłem sobie jeszcze bardziej uprościć akompaniament i zamiast Cma7 - G7 - Cma7 gram w kółko o połowę krótszy motyw o schemacie Cma7 - G7. Tylko się nie przećwiczajcie! Pamiętajcie że Światosław Richter ćwiczył zawsze z zegarkiem - 3 godziny dziennie i był mistrzem świata. © 2002 - 2022 Wszelkie prawa zastrzeżone!